Związek Sowiecki w kwietniu 1943 r. zerwał stosunki dyplomatyczne z Rządem RP i rozpoczął organizowanie zalążków władz komunistycznej Polski oraz formowanie ludowego Wojska Polskiego, w pełni zależnego od Armii Czerwonej. Wraz z nim organizowano Informację Wojskową, pozornie służbę kontrwywiadu, a w praktyce najkrwawszą służbę terroru i bezprawia w komunistycznej Polsce. Główny Zarząd Informacji Wojskowej WP, jak brzmiała pełna jej nazwa, był w pełni zależny od sowieckiego pierwowzoru, wojskowej służby terroru "SMIERSZ" i jej kolejnych mutacji, cechującej się wyjątkowym okrucieństwem, nawet jak na sowieckie warunki. Na czele Informacji Wojskowej stali od początku oficerowie sowieccy. Zajmowali kluczowe stanowiska niemal do końca jej istnienia. W służbie obowiązywały sposoby szkolenia, metody działania i nazewnictwo rodem z organów sowieckich, wyspecjalizowanych w masowym terrorze i okrutnych torturach.

Informacja Wojskowa była odpowiedzialna za terror komunistyczny i prześladowania wobec organizacji niepodległościowych, a zwłaszcza żołnierzy Wojska Polskiego wywodzących się z II Rzeczypospolitej, Polskiego Państwa Podziemnego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, którzy powrócili do kraju, a także Żołnierzy Wyklętych, którzy z bronią w ręku przeciwstawili się sowietyzacji Polski. W aresztach śledczych więziono, torturowano i zamęczono wielu polskich patriotów. W latach 1944-1956 Informacja Wojskowa aresztowała prawie 17 tys. osób, głównie za przestępstwa polityczne. Tylko w latach 1949-1954 zwolniono z wojska z przyczyn politycznych niemal 1300 oficerów.

Główny Zarząd Informacji Wojskowej rozwiązano 10 stycznia 1957 r. na fali częściowej i krótkotrwałej liberalizacji systemu komunistycznego po śmierci Bolesława Bieruta. Nikt spośród oprawców na kierowniczych i szeregowych stanowiskach nie poniósł kary za zbrodniczą działalność, jedynie dwóm zasądzono wyroki pozbawienia wolności, ale niewspółmiernie małe do win, nawet oni wkrótce zostali przedterminowo zwolnieni.

W miejsce Głównego Zarządu Informacji Wojskowej WP powołano w 1957 r. Wojskową Służbę Wewnętrzną, która posiadała uprawnienia kontrwywiadu i służby porządkowej wobec Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, lecz w praktyce, podobnie jak poprzedniczka była typową komunistyczną policją polityczną. Formalnie powołana dla ochrony kontrwywiadowczej wojska, prowadzenia dochodzeń karnych w sprawach żołnierzy oraz czuwania nad przestrzeganiem dyscypliny i porządku wojskowego w garnizonach, w praktyce realizowała zadania typowe dla policji politycznej w państwach totalitarnych – zwalczała wpływy kościoła katolickiego, kontrolowała kontakty zagraniczne, inwigilowała żołnierzy i oficerów pochodzących ze środowisk opozycyjnych. Działania represyjne nasilały się po masowych wystąpieniach ludności przeciwko reżimowi komunistycznemu w 1968 r., 1970 r., 1976 r., a zwłaszcza po powstaniu NSZZ "Solidarność" w 1980 r., wtedy głównym zagrożeniem dla wojska była "wroga działalność ideologiczna". WSW rozpoznawała osoby ze środowisk wojskowych, które reprezentowały "wrogie postawy polityczne", czyli opowiadały się przeciwko reżimowi komunistycznemu. W stanie wojennym, w latach 1981-1983, WSW przeprowadziła szereg działań represyjnych przeciwko opozycji politycznej, zarówno wśród osób związanych z wojskiem, jak i osób cywilnych. Aż do końca istnienia PRL służba ta, wspólnie z SB i sowieckim KGB, działała aktywnie przeciwko ludziom i środowiskom walczącym o niepodległość Polski.